Fréttatilkynning

Í ljósi nýfallins dóms í kjötbollumálinu svokallaða, hafa Húsmæðratíðindi sent frá sér eftirfarandi fréttatilkynningu.

Mötuneyti Húsmæðratíðinda gerði, fyrir nokkrum árum, samning við matsölufyrirtækið Soðningu hf. Samningurinn hljóðaði upp á kjötbollur í brúnni sósu, einu sinni í viku til tíu ára, á verði sem næmi tvöföldum hráefnis- og framleiðslukostnaði. Í kjölfar falls Krónunnar og hækkandi heimsmarkaðsverðs á salti, fór verð hvers kjötbolluskammts úr 550 krónum í 1000 kall, á einu ári. Eins og hver maður getur gert sér í hugarlund var þessi stökkbreyting að sliga starfsmenn Húsmæðratíðinda, sem höfðu skuldbundið sig til að kaupa sinn hádegismat í mötuneytinu. Eftir nána skoðun þótti starfsmönnum ljóst að saltnotkun í kjötbollur væri hreinlega ólögleg. Því var höfðað mál á hendur Soðningu hf. og farið fram á að saltinu yrði sleppt úr uppskriptinni. Áhrifin yrðu þau að án salts færi skammturinn niður í 500 kall. Upphæð sem flestir starfsmenn Húsmæðratíðinda telja sig ráða við. Dómur féll og saltið var dæmt ólöglegt.

Upphófst þá undarleg umræða meðal ýmissa matsveina landsins, sem töldu að eitthvert annað krydd yrði að koma í stað saltsins. Starfsmenn Húsmæðratíðinda, ásamt fleirum, bentu á að einungis saltið væri ólöglegt og skyldi fellt úr uppskriftinni. Að öðru leiti héldi hún sér. Soðning hf. vísaði ágreiningsefni þessu til dómstóla, þar sem dómur féll nú árdegis. Uppskriftin skal ekki halda sér óbreytt án saltsins. Í stað saltins skuli koma kanill. Skammturinn skal vera ákveðinn af Matvælastofnun ríkisins. Í upprunalegu uppskriftinni voru 3 teskeiðar af salti, en samkvæmt útgefnum skammti Matvælastofnunar skulu hér eftir notaðar 3 matskeiðar af kanil.

Húsmæðratíðindi telja hina dæmdu breytingu uppskriftarinnar ranga og telja hana ganga stórlega gegn hagsmunum neytandans en sé matsveinum í hag. Þess skal getið að heimsmarkaðsverð á kanil hafi farið hækkandi, auk þess að þótt niðurfelling salts úr uppskriftinni hafi gert kjötbollurnar bragðminni gerir kanillin þær hreinlega óætar. Því mun dóminum verða áfrýjað til æðra dómstigs.

Ekki ósanngjörn lending

Eignarrétturinn og verðtrygging

72. grein stjórnarskrárinnar hljóðar þannig:

Eignarrétturinn er friðhelgur. Engan má skylda til að láta af hendi eign sína nema almenningsþörf krefji. Þarf til þess lagafyrirmæli og komi fullt verð fyrir.

Svo ég taki dæmi af sjálfum mér. Ég keypti mér íbúð haustið 2007. Hún kostaði 20,8 milljónir. Ég tók lán hjá Íbúðalánasjóði upp á 16,4 milljónir og greiddi mismuninn í peningum sem ég átti. 4,4 milljónir. Í dag stendur lánið í rúmum 20 milljónum. Er ekki með nákvæma tölu á takteinum. Alla vega. Um það bil 4 milljóna eign mín hefur brunnið upp.

Ástæða brunans er svokölluð verðtrygging. Þ.e.a.s. að teknar eru neysluvörur, s.s. snyrtivörur, áfengi og ávextir og verðbreytingar þeirra látnar hafa áhrif á húsnæðislán mitt.

Það er réttlætt á þann hátt að hækkun almenns vöruverðs þýði minnkandi verðgildi krónunnar og því þurfi að hækka lánið til þess það haldi raunverðgildi sínu.

 

Í þessu dæmi sé ég tvo galla.

Annars vegar er absúrd að miða verðgildi húsnæðis við verðgildi snyrtivara, áfengis og grænmetis. Þar eð engin fylgni er milli verðgildis húsnæðis og appelsína.

Hins vegar tel ég vafa á að þótt einhverjar vörur hækki í verði þýði það að gjaldmiðillinn Króna lækki í verði. Tilteknar vörur geta einfaldlega hækkað vegna minnkandi framboðs þeirra á heimsmarkaði eða annarra þátta. Því er ekki hægt að segja almennt, að hækkandi vöruverð tákni minnkandi verðgildi krónu.

Þannig er ekki hægt að færa fyrir því rök að hækkað vöruverð tákni minnkandi verðgildi krónu.

Þar af leiðir að verðtrygging, sem miðuð er við vöruverð, getur ekki verið mælikvarði á verðgildi krónunnar og af því leiðir að ekki sé hægt að réttlæta eignaupptöku, í skjóli minnkandi verðgildis krónunnar, á verðlagi einu saman.

Niðurstaðan er því að verðtryggingin í þeirri mynd sem hún er nú, sé hrein eignaupptaka byggð á sandi og brjóti því í bága við 72. grein stjórnarskrárinnar.

 

Réttlæti Marðar

Bræðurnir Jón og Gunnar eiga sameiginlegan kvalara. Reglulega mætir kvalarinn til þeirra og flengir Jón en lemur Gunnar í buff með hornaboltakylfu.

Gunnar leitar til dómstóla, sem úrskurða að bannað sé að berja menn með hornaboltakylfu.

Gunnar er því laus við kvalara sinn en Jón fær áfram sínar flengingar.

Þá stígur fram Mörður nokkur og segir það ranglátt að Gunnar sé stikkfrí meðan Jón þurfi áfram að þola flengingar. Honum þykir það réttlætismál mikið að Gunnar verði einnig flengdur, svona til að gæta samræmis. Heldur en að Jón sleppi við sínar flengingar.

Vill verðtryggingu á lánin

Pólitísk gleraugu

Það má skoða þjóðmálin og pólitíkina gegn um mismunandi gleraugu.

Hólmsteinn skoðar til að mynda allt gegn um sömu sólgleraugun og kemst því ávallt að sömu niðurstöðu. Davíð þetta og Davíð hitt. Sama hvert inntakið er.

Um daginn buðu Besti flokkurinn og Samfylkingin Hönnu Birnu, oddvita sjálfstæðismanna í Reykjavík, embætti forseta borgarstjórnar.

Ég hef skoðað það mál með nokkrum mismunandi gleraugum.

Ein eru gleraugu Davíðs, sem sér djobbið sem fyllibyttuembætti. Kannski Bermúdaskálin spili þar inn í? Hann varar Hönnu Birnu við að taka að sér slíkt húsvarðarembætti.

Merkilegt reyndar að Hólmsteinninn hafi ekki séð ástæðu til að skrifa um þetta mál. Kannski hann viti betur.

Setji ég á mig gleraugu alþýðunnar, sé ég þarna boð stærsta flokksins að bjóða hinum minni að vera memm. Tækifæri á að hafa áhrif.

Setji ég á mig gleraugu pólitíkusans sé ég hreina snilld.

Eftir að Besti og Samfó hafa stofnað til meirihlutasamstarfs finnst sjöllum það kannski líta út eins og dúsa að þiggja þetta embætti og geta því ekki þáð það. Hins vegar hefur Hanna Birna ítrekað talað fyrir samstarfi allra flokka og í því ljósi getur hún ekki hafnað embættinu, liggi einhver meining bak við orð hennar. Því er hún milli steins og sleggju.

Er þetta ekki dæmigert?

Viðskiptaráðherra lætur að því liggja að, enn og aftur, muni ríkið koma bönkum og lánastofnunum til aðstoðar fari svo að dómur falli um ólögmæti gengistryggðra lána.

Sumsé, það þykir meira en sjálfsagt að púkka undir peningaliðið meðan almenningur er tekinn í þurrt. Það er ekki í bígerð að aðstoða almenning, nema með þeim hætti að gera honum kleift að borga meira, en bara með minni greiðslubyrði. Allt gert til að passa upp á að peningaliðið haldi sínu. Meira aðstoð við peningaliðið, að fá allt sitt með vöxtum og vaxtavöxtum, en nokkurn tíma aðstoð við almenning.

Reist hefur verið skjaldborg. Vissulega. Skjaldborgin er ekki reyst um heimilin, heldur peningaliðið. Banka og lánastofnanir. Úrræði ríkisstjórnarinnar til handa almenningi eru í besta falli sleipiefni til að aftanítakan verði þolanlegri.

Nú er þessi ráðherra ekki týpískur flokksgæðingur og utan þings. Ég spyr mig þó, hvort einhver myglusveppur sé viðvarandi í þinghúsinu. Er það lögmál að þeir sem tylli þjóhnöppum sínum á ráðherrastól gerist rotnir?

Hið háa og virðulega Alþingi

Eftir að hafa fylgst með uppákomunni í þingsal í dag, fór ég að velta því fyrir mér hví Alþingismenn tali sí og æ um hið „háa og virðulega“ Alþingi.

Alþingi er stofnun og það sem gerir Alþingi að því sem það er, er hvorki Alþingishúsið, ræðupúltið, mötuneytið né stólaáklæðin.

Það sem gerir Alþingi að því sem það er, er fólkið sem þar starfar. Rétt eins og fyrirtæki verður aldrei traustara en stefna þess og starfsfólk. Eins að skóli verður ekki góður nema hafa góða námsskrá og góða kennara.

Hvað er það sem gerir Alþingi svo „hátt og virðulegt?“

Við að horfa á uppákomurnar þar og þrasgirnina, er „virðing“ ekki fyrsta hugtakið sem kemur upp í hugann.

Reyndar er starfsfólk þar innan veggja sem sjálfsagt er ágætt. Það er að segja þingverðir og þess konar. Jafnvel þótt þeir telji það ógnun við þingið að detta á ofna við það að einhver hrasi og detti á þá.

Hvað er svo „hátt og virðulegt“ við fólk sem sóar tíma sínum í Morfísræður og orðhengilshátt? Svona einskonar „pabbi minn er sterkari en pabbi þinn“ samræður og keppikeflið að eiga síðasta orðið. Fyrir mér er Alþingi frekar lágkúruleg samkunda gapuxa og argaþrasara, upp til hópa, en að vera „há og virðuleg.“

Í stað þess að gera gagn og hefjast handa við að reisa hina frægu skjaldborg, sem væri ágætis byrjun, er tímanum sóað í þras og sandkassaslag.

Margt fólk á í neyð, eða stendur frammi fyrir að eiga í neyð innan skamms. Er hið „háa og virðulega“ Alþingi að hjálpa því? Það er jú Alþingis að setja lögin. Svo situr þarna fólk sem hefur skitið svo stórt á sig, að fnykurinn kæfir nærstadda, en vilja ekki yfirgefa salinn svo lofta megi út.

Ég er bara ekki að sjá hvað er svona „hátt og virðulegt“ við þessa samkundu.
Eins mætti tala um fagran lort eða virðulegan útikamar.

Munurinn á Alþingi og kamrinum er þó sá að kamarinn gæti orðið mörgum til gagns, í neyð.

Lýðræði?

Ég hef lúmskt gaman að umræðunni í bloggheimum um meirihlutasamstarf Besta flokksins og Samfylkingarinnar. Umræðan er helst drifin áfram af spældu sjálfstæðisfólki.

Ýmsar raddir. Sumar einfaldlega fúlar allsherjar. Margar enn í gömlu rullunni að Besti flokkurinn sé ekki „alvöru“ og að atvinnupólitíkusar eigi að stjórna. Það er að segja fólk sem alið hefur verið upp, frá blautu barnsbeini, á uppeldisstofnunum flokkanna. Fólk sem klifið hefur hina hefðbundnu og grútmygluðu metorðastiga. Fólk sem hefur enga praktíska reynslu af neinu.

Heldur bara;

Morfís -> ungliðahreyfingarnar -> vinna á RÚV -> aðstoðarmenn -> borgarfulltrúar -> Alþingismenn -> sendiherrar eða Seðlabankafólk, áður en það á endanum fer sömu leið og allir aðrir. Undir græna torfu.

Allir eiga það þó sameiginlegt að vera bitrir yfir að Besti flokkurinn hafi valið að ganga til samstarfs við Samfylkingu, í stað þess að hafa kosið að ræða við Sjálfstæðisflokkinn. Minnir á viðbrögð afbrýðissams einstakling sem horfir á eftir þeim sem hann er hrifinn af í faðm einhvers annars.

Fyrir utan allar beinagrindurnar sem Sjálfstæðismenn þurfa væntanlega tíma og næði til að losa úr sínum skápum og ég geri ráð fyrir að Besti flokkurinn vilji ekki snerta með priki, hvað þá meir, finnst mér sú ástæða að Besti flokkurinn telji sig hugmyndafræðilega standa næst Samfylkingu nægjanleg.

Hinir bitru tala gjarnan um að Sjálfstæðisflokkurinn hefði átt að vera fyrsta val, sem næst stærsti flokkurinn. Kannski það. Ef við lítum framhjá hugmyndafræðinni og segjum sem svo að menn ættu að horfa til fylgisins eingöngu þegar kemur til þess að skoða væntanlega samstarfsaðila, hvað þá?

Ættu menn að horfa á fylgið eingöngu eða taka jafnframt tillit til fylgisbreytinga frá seinustu kosningum og lesa í skilaboðin?

Það má svo sem endalaust leika sér með tölur og fá úr „rétta“ niðurstöðu ef maður vill. Bara spurning hvaða gildi maður kýs að setja í jöfnuna til að fá þá niðurstöðu sem maður vill.

Ég hef kosningatölur frá 2006 ekki á reiðum höndum, en miðað við fulltrúafjölda hefur Framsóknarflokkurinn tapað 100%, Frjálslyndi flokkurinn 100%, VG 50%, Sjálfstæðisflokkurinn tæpum 29% og Samfylking 25%.

Auðvitað segja hlutfallstölur ekki allt, en samkvæmt þeim er Samfylkingin sá flokkur sem tapar minnst hlutfallslega. sjálfstæðismenn hafa vísað í tölur úr Alþingiskosningunum í fyrra, en það er eins og að bera saman epli og appelsínur. Þá og nú var fólk ekki að kjósa um sömu hlutina, þótt einhverra áhrifa gæti þó.

Skemmtilegast af öllu þykir mér þó að ramba fram á blogg eins og þetta. Óborganlegt.

Þegar sjálfstæðisfólk sakar Besta flokkinn um vanvirðingu á lýðræðinu, fyrir að velja Samfylkinguna, á forsendum kjörfylgis hennar. Þeir hefðu átt að velja Sjálfstæðisflokkinn, sem réttilega hafði meira fylgi.

Á sama tíma gleymir sama fólkið að á síðasta kjörtímabili myndaði Sjálfstæðisflokkurinn þrjá meirihluta. Alla með minnstu flokkunum. Framsókn, Frjálslyndum og svo aftur Framsókn. Hvoru tveggja flokkar sem rétt náðu að slefa inn sínum fulltrúanum hvor.

Heitir þetta ekki að vera í mótsögn við sjálfan sig?

Deitbransinn í Reykjavík

Eftir atburði dagsins og Kastljóssviðtal kvöldsins, við Dag B. og Jón Gnarr, hafa margir gagnrýnt að Besti flokkurinn hafi valið einn flokk, Samfylkinguna og einbeitt sér að viðræðum við hann í stað þess að hafa alla anga úti og tala við alla í einu. Þórhallur Kastljóssins gerði það m.a. að umtalsefni.

Fyrir mér er ástæðan skýr. Ekki síst í ljósi ummælanna í þessari frétt, þar sem talað er um að „hoppa ekki í óðagoti upp í rúm með neinum.“

Ég man, að þegar ég las téða frétt á dv.is, fyrr í vikunni, sá ég fyrir mér að Besti flokkurinn vildi tækla málið eins og einskonar tilhugalíf. Þar sem fólk er ekki síst að byggja upp gagnkvæmt traust, hvort hjá öðru.

Í Kastljósi kvöldsins talar Jón síðan um að þessi leið hafi verið farin til að byggja upp traust. Í mínum huga og miðað við orðalagið í DV-fréttinni, er þessi skýring rökrétt.

Eins og flestu fullorðnu fólki ætti að vera kunnugt kann ekki góðri lukku að stýra að deita fleiri en einn í einu. Að vera með alla anga úti og elta allt sem hreyfist er ekki til þess fallið að byggja upp traust.

Því vekur furðu mína viðbrögð sumra og eins upp þá spurningu hvert siðferðismat þeirra er.

Fríkað, fyndið, fáránlegt!

Fríkað, fyndið, fáránlegt!

Allt á þetta við um viðbrögð þeirra sem hingað til hafa talið sig hafa einkarétt á stjórnmálum, eftir niðurstöður kosninganna í Reykjavíkurhreppi.

Þeir hinir sömu gerðust taugaveiklaðir löngu fyrir kosningar, þegar ljóst var í hvað stefndi. Grófu skotgrafir í gríð og erg, að hætti Dabba. Með glerþaki auðvitað. Annars hefði ekki verið eins gaman að kasta steinum.

Nú liggur niðurstaðan fyrir og hinir sömu kasta fleiri steinum. Grútspældir yfir að venjulegir borgarar skyldu dirfast að mæta í elítupartýið þeirra og stela athyglinni.

Auðvitað hlýtur að vera spælandi að hafa soðið upp eðal froðu til að mata oní svartan almúgann. Mæta svo til veislunnar, þegar einhver almúgi mætir óboðinn og bendir viðstöddum á nekt sína.

Sumir taka svo djúpt í árinni að tala um fasisma (!) Merkilegt hve sumir geta tapað öllu veruleikaskyni í bræði sinni.

Það hefur verið regla að stjórnmálamenn oti sjálfum sér og sínum í áhrifastöður þeirra stofnana sem þeir eiga síðan að hafa umsjón og eftirlit með. Hversu trúverðugt er það, að sama fólk víli og díli í stjórnun stofnana og eigi síðan að hafa eftirlit með þeim, sem borgarfulltrúar?

Eigum við að ræða Orkuveituna?

Ég get með engu trúað eða tekið mark á fólki sem bölvar þessarri stefnu Besta flokksins og vill síðan gefa sig út fyrir að vilja opna og gegnsæja stjórnsýslu.

Meðvitað ætla ég ekki að nefna nöfn. Það vita allir um hverja er átt.

Þeir sem hafa allt á hornum sér út af sigri Besta flokksins og tala um fasisma og að það stríði gegn lýðræðinu, hljóta að stjórnast af annarlegum hvötum eða eiginhagsmunum.

Ég sé ekkert annað sem réttlætt gæti slíkan málflutning. So Sorry.

Hvað er Best?

Nú eru aðeins tveir dagar til kosninga. Samkvæmt könnunum er útlit fyrir að ríkjandi meirihlutar munu falla víða. Ss. á Ísafirði, Akureyri og í Reykjavík.

Samkvæmt könnunum mun Besti flokkurinn verða sá stærsti í Reykjavík og hugsanlega ná hreinum meirihluta. Þó verður að taka tillit til þess að um 40% virðast enn vera óákveðin og hætt við að einhverjir muni guggna í kjörklefanum og kjósa ekki eftir sannfæringu sinni, heldur af gömlum vana. Af því pabbi vildi það.

Eftir því sem fylgi Besta flokksins hefur mælst meira í könnunum hefur örvænting þeirra sem telja sig eiga einkarétt á stjórnmálum aukist.

Hafa þeir, ásamt skósveinum sínum, keppst við að reyna að gera Besta flokkinn ótrúverðugan. Hafa sagt hann ekki vera „alvöru“ stjórnmálaflokk. Hvað er „alvöru“ stjórnmálaflokkur? Varðandi þá spurningu vísa ég á síðasta pistil minn.

Ég ætla ekki að velta frekar fyrir mér hvað er alvöru og hvað ekki. Fólk er alvöru. Svo einfalt er það.

En er allt fólk trúanlegt og traustsins vert?

Sumir hafa vísað í kosningamál Besta flokksins sem merki um alvöruleysi og ótrúverðugleika. Ísbirni og íkorna, sem dæmi. Fólk sem líður greinilega betur með að vera svikið um loforð sem hljómuðu trúverðug og vöktu hjá þeim væntingar, heldur en loforð sem hver heilvita maður gerir engar væntingar til og er slétt sama hvort verða svikin eða ekki. Í því liggur háð Besta flokksins, að gefa loforð sem vitanlega verða svikin en allir vita hvort eð er að verða svikin, nema hinir últraferköntuðu. Trúum við og treystum þeim gapuxum sem hafa hagað sér eins og raun ber vitni, síðustu fjögur ár? Ekki ég. Mér þykir heldur ekki froðusnakk þeirra nú sérlega trúverðugt. Só sorrý.

Reyndar nefndi oddviti framsóknarmanna í þætti Sölva Tryggvasonar að jafn mikið kosti að búa til gervisnjó í Bláfjöllum og að útbúa aðstöðu fyrir ísbjörn. Kannski bara málið að sjóða báðar hugmyndirnar saman. Búa til gervisnjó í Bláfjöllum og sleppa ísbirninum þar? Enda kjöraðstæður fyrir ísbirni að spóka sig um í snjó.

Þegar öllu er á botninn hvolft er liðsfólk Besta flokksins fólk eins og ég og þú og ekki síður til þess bært að stjórna borginni en áskriftapólitíkusarnir, nema síður sé. Besti flokkurinn hefur birt aðgerðaráætlun sem felur í sér allskonar nýjungar. Sem er nákvæmlega það sem við þurfum. Nýjungar í hugsun og gjörðum.

Ég vil gera lokaorð Sigurjóns M. Egilssonar, í pistli hans Besta leiðin, að mínum;

„Nei, fólk virðist vilja Besta flokkinn frekar en hina. Þykir hann betri kostur. Þrátt fyrir djókið, en ekki vegna þess.“

Hugsum út fyrir kassann. Stígum út úr þægindahringnum og þorum að breyta til! 

Þá mun Reykjavík Æ vera Best.