Slæmt leturval eða saurugur hugsunarháttur?

Týpógrafía er mikil listgrein og ekki allra að hafa næmt auga fyrir leturgerðum. Hvar eitt letur eða annað á við og hvað ekki. Hvort heldur er út frá fagurfræðilegu sjónarmiði eða stemmningunni sem leturgerð skapar, sem oftast byggist á uppruna eða þekktri notkun hennar. Ég er aukvisi í þeim fræðum. Ég á hinsvegar vin sem er snilli þegar kemur að týpógrafíu, enda mikill áhugamaður um hana sem og hefur hann starfað í þannig bransa í mörg ár.

Þó held ég að það séu tilfelli þar sem jafnvel aukvisar eins og ég taka eftir klúðurslegu leturvali. Sumar leturtegundir eru þannig að enginn munur er á litlu L og stóru i, sem gera að verkum að auðvelt er að rugla þeim saman í fljótu bragði.

Ég man t.d. eftir, þegar ég var táningur, að pabbi minn og pabbi eins vinar míns voru á sama tíma að lesa bókina Ilmurinn og vorum við sífellt að sjá þessa bók liggjandi einhversstaðar á glámbekk, bæði heima hjá mér og hjá honum. Í okkar sauruga hugsunarhætti tókst okkur alltaf að mislesa titil bókarinnar.

Svo var það áðan að ég fór í Smáralindina og í mínum sauruga hugsunarhætti hélt ég sem snöggvast að þar hefði opnað verslun með hjálpartæki ástarlífsins. Svo reyndist þó ekki vera. Heldur var um að ræða klaufalegt val á leturgerð á auglýsingaskilti, að mínu mati.

 

 

 

 

 

 

 

Er þetta bara ég og minn neðanbeltishugsunarháttur, eða eru fleiri sem mislesa þetta?

Athugasemdir

[Guðbjörg Erlingsdóttir (IP-tala skráð) 30.4.2008 kl. 18:49]

what´s on a mans mind......og allt það!

ofurskutlukveðja