Jurta & dýraríkið, með næringafræðilegu ívafi

Ég ætla ekki að reyna að skrifa lærðan pistil um matarvenjur ítala. Ég gerði þá ekki mikið meira það sem eftir er. Við erum að tala um hundruð mismunandi osta og ógrynni afbrigða af ólífum. Fyrir utan allt annað. Langir gangar í stórmörkuðum, þar sem einungis eru ostar og annað eins af pasta.

Ég læt duga að nefna eitt af hvoru.

Löðrungspastað Schiaffoni. Með Carbonarasósu, nema hvað, ásamt ekta parmesan osti. Mmmmmm.

 

 

Pecorino ostur, frá Sardiníu, ásamt brauði sem helst minnir á nanbrauð. Einnig frá Sardiníu.

 

 

Já og halló! Eins gott að hafa tímann fyrir sér þegar farið er út að borða, þegar þarf að blaða gegn um svona vínlistadoðrant. Þá er matseðillinn alveg eftir.

 

 

Þegar maður rekst á svo margar framandi skepnur, er ekki úr vegi að hafa myndavélina við höndina. Sums staðar í heiminum mætti meira að segja láta þær myndir fylgja með matarskrifunum.

 

Þessi var félagi minn, á stéttinni fyrir utan, fyrsta morguninn. Fínn gaur, en heldur fámáll og rólegur í tíðinni.

Fjölskyldu hans og vini hitti ég síðar á röltinu.

 

 

Þessi er ósköp svipuð frænku sinni á Íslandi, nema hvað lappirnar eru a.m.k. tvöfalt lengri.

 

Þessi hvíldi sig úti á stétt.

 

 

 Þetta kvikindi norpaði utan við pizzeríu.

 

 

Ekki má gleyma leðurblökunum. Það er ekki hlaupið að ná mynd af þeim, vopnaður ódýrri húsmæðramyndavél. Ég reyndi þó. Myndin er vitanlega öll á hreyfingu, enda komið rökkur, vélin ekki nægilega ljósnæm og kvikindið á fleygiferð. Ég læt hana þó fylgja. Greina má klessu á myndinni, vinstra megin við miðju. Það mun vera leðurblakan.

 

Þetta er nú bara hann Chilli karlinn. Þrátt fyrir að vera ekki svo mjög framandi kvikindi, fær hann að vera memm.

 

 

Þetta var dýraríkið. Vitanlega má ekki sleppa jurtaríkinu. Það er rétt að taka fram að ég tók einungis eina mynd af fulltrúa jurtaríkisins, fyrir utan þá sem tróðu sér inn á aðrar myndir. Vitanlega fer maður ekki til Alpanna án þess að smella einni af Alparósinni.