Bankasýsla ríkisins

Þetta nafn veitir litla Stalín sem situr á vinsti (grænni) öxl mér svo mikinn unað.

Gömul og góð heiti blikna í samanburðinum.

Ferðaskrifsofa ríkisins. Hljómar eins og saklaus ferðaklúbbur.
Bifreiðaeftirlit ríkisins. Hljómar eins og saklaust bifreiðaverkstæði.

Það er eitthvað svo unaðslega Stalínískt við þetta heiti. Nú er sko Joð kominn í haminn, eða öllu heldur úr haminum og orðinn hann sjálfur.

Það var mikið að maðurinn aflétti gervinu og kom fram sem hann sjálfur.

Bankasýsla ríkisins. Aaaahhh!

 

Mér detta bara í hug fleygustu orð þýskrar kvikmyndasögu, „Ich spritzer.“

 

Á dauða mínum átti ég von...

...en ekki stuðningsyfirlýsingu Ögmunds Jónassonar við umsókn Íslands að €vrópusambandinu, sem fjallað er um hér.

Nú er bara að hamast á „refresh“ takkanum þar til stuðningsyfirlýsingar Ragnars Arnalds og Bjarna Harðarsonar detta inn.

Hvað má segja og hvað ekki?

Hlustaði á rás 2 í gær. Þar var tvíhöfði í viðtali, að tala m.a. um persónuna sem þeir bjuggu til. Gröðu konuna sem fer ætið afsíðis að fróa sér.

Minnti mig á kvöld 17. júní, hvar ég horfði á endursýnt efni á stöð 2. Fóstbræður frá síðustu öld og Stelpurnar frá ca 2004.

Þar var mikið talað um að ríða, sjúga, sleikja og totta. Það er kannski allt í lagi, en það má ekki segja 'fróa'.

Skýtvinnungur?

Tennurnar hans afa gerðu lagið 'Fróa' sem vitanlega er ekki spilunarhæft. Hér er hinsvegar þýska útgáfan, sem er öllu spilunarhæfari. Enda skilur enginn dónaskapinn á þýsku, nema Derrick.

 

Fánalög

Til eru sérstök fánalög á Íslandi.

Fánann skal brjóta saman samkvæmt kúnstarinnar reglum. Hann má ekki snerta al-Íslenska fósturjörð. Þá skal hann brenndur (döh). Honum má ekki flagga á nóttunni. Ásamt einhverju fleiru.

Alþingi Íslendinga er (á að heita) æðsta stofnun lýðveldisins. Stofnunin sem setur okkur lög. Þar á meðal fánalög.

Þó er Íslenska fánanum þar flaggað dag og nótt við hlið forseta þingsins. Klárlega brotin fánalög þar, eða hvað?

Fánalögin Íslensku eru bjánaleg.

Í Bandaríkjum norður Ameríku flagga menn fána sínum villt og galið. Þeir bera virðingu fyrir fána sínum. Hann er eign þeirrar þjóðar. Hér er eins og fáninn sé ekki eign þjóðarinnar, heldur einhverrar elítu, sem segir til um hver má nota hann, hvernig og hvenær.

Ríkisins....mmmm

Ég náði ekki að ljúka við lestur fréttarinnar um Bankasýslu ríkisins. Slíkur var unaðurinn að ég gat ekki einbeitt mér.

Pælið í'ðí hvað þetta hljómar unaðslega; Bankasýsla ríkisins.

Um mig fer unaðhrollur.

Við erum hægt og rólega á leið í gamla tímann, með öllum yndislegu miðstýrðu ríkisstofnununum.

Blessaður sé Joð.

Stofna Bankasýslu ríkisins

Landeigandinn á Geirsnefi

Þegar ég las viðtengda frétt spurði ég mig hvort Geirsnefið væri örugglega ekki í eigu borgarinnar og þar með almenningseign.

Ég geri ráð fyrir að Geirsnefið sé skilgreint sem útivistarsvæði, á skipulagi borgarinnar. Því ætti öllum að vera frjálst að brölta þar, fótgangandi eða reiðhjólandi. Bílaumferð ætti alfarið að vera bönnuð þar.

En, ég ætlaði að tala um landeigandann. Hundahaldarinn Arndís þykir mér tala eins og þetta sé hennar land. Talar um „óvelkomna gesti.“ Menn í hjólhýsi og „aðra óvelkomna gesti,“ skólakrakka.

Þetta er hið versta mál fyrir Arndísi. Ég sé ekki nema tvær lausnir í stöðunni fyrir hana.

Annars vegar þá lausn að girða nefið af og setja upp varðturna, svo engir óvelkomnir „gestir“ séu að trufla hana. Sú lausn er hinsvegar kostnaðarsöm og tímafrek.

Hin lausnin er mun einfaldari og skynsamlegri. Að hún losi sig við hundinn og fái sér kött.

Styrjöld á Geirsnefi

Mig rak í rogastans

Við lestur fréttar á Vísi.

Ég sem hélt að Þjóðleikhúsið hefði verið tekið í gegn fyrir fáum árum. Prímus motor í þeirri yfirhalningu var forsöngvari hljómsveitarinnar Kantstein, Árni arnarkló.

Svo kemur upp úr dúrnum að loka þarf pleisinu í tvö ár meðan skipt er um lampa í ljósamixernum, sem er þýskt ljósagerät af gerðinni Telefunken, árgerð 1959.

Hvar á ég að horfa á Kardimommudropana á meðan?

 

Víkingar

Lágskóli Íslands hefur gert úttekt á víkingum. Bornir voru saman nútíma víkingar við víkinga til forna. Ég hef komist yfir upplýsingar úr niðurstöðum rannsóknarinnar og ætla að birta þær hér. Að sjálfsögðu eru upplýsingarnar trúnaðarmál og birtar undir dulnefninu Haraldur. Gæta verður að gera sig ekki vanhæfan.

Fyrst eru það víkingarnir. Þeir eru sláandi líkir.

 

 

 

 

 

Víkingar ferðast og nota til þess farartæki. Ýmist fyrir land, láð eða lög.

 

 

 

 

 

 

Eins nota víkingar vopn til að berja á andstæðingum sínum.

 

 

 

 

 

Því er ljóst að víkingar fortíðarinnar og nútímans eru í litlu frábrugnir hvorum öðrum.

Að skilja ekki muninn á lögum og sið.

Ríkissaksóknari, Valtýr Sigurðsson, þrjóskast enn við. Viðhorf hans sem fram kemur í viðtengdri frétt segir allt um hvers vegna.

Krafan er ekki studd lögfræðilegum rökum, segir hann.

Það er nú einu sinni þannig að það eru ekki síst siðferðileg rök sem knýr fólk til afsagna. Siðferði þarf ekkert með lög að gera. Það eru engin lög sem meina Valtý að sitja sem fastast. Siðferðislega er honum þó ekki til setunnar boðið.

Hví er maðurinn ekki að skilja það?

Það er hverjum manni ljóst, utan ríkissaksóknara, að Eva Joly horfir á hina siðferðislegu hlið í þessu máli. Hún er ekki á horfa á lögin eða „lögfræðilega“ hluti. Enda snýst málið um trúverðugleika. Að rannsóknin sé trúverðug og án efasemda. Trúverðuleiki hefur ekkert með lög(fræði) að gera. Hann er 100% siðferðislegt mál.

Þetta er allt spurning um siðferðisleg rök. Lögfræðin hefur nákvæmlega ekkert með málið að gera.

En er þetta ekki nákvæmlega ástæðan fyrir að (pólitískar) afsagnir eru svo að segja óþekktar á Íslandi? Menn skilja ekki muninn á lögum og sið.

Í þessum töluðu orðum er einmitt í gangi annað mál, ónefnds sveitarfélags, þar sem oddvitinn vill ekki segja af sér þar sem, strangt til tekið, telji hann sig ekki hafa brotið nein lög. Þó sjá allir að siðferðisbresturinn er alger.

Valtýr vill ráða Evu Joly

Hræsni Joðhönnu

Fyrst ég get ekki sofið, er ekki úr vegi að halda smá tölu.

Fyrir ári síðan var Þyrnirósarsvefninn í algleymingi.

Ríkisstjórn og eftirlitsstofnanir sváfu á verðinum. Tja, sváfu kannski ekki mjög fast. Dormuðu heldur. Það var vitað hvað var að gerast en fólk valdi heldur þann kost að velta sér á hina hliðina í stað þess að vakna og segja stopp!

Á síðasta ári var tvennt að gerast. Bankarnir tóku endurtekið stöðu gegn krónunni, sem svo „skemmtilega“ vildi til að tók hverja dýfuna í lok hvers ársfjórðungs. Á sama tíma rakaði Landsbankinn til sín fjármunum í útlöndum, gegn um innlánsreikninga Icesave.

Að lokum var hvoru tveggja komið í ástandið „helvítis fokking fokk.“ Viðbrögðin voru þau að ætla sér ekki að borga neitt. Kannski mér réttu? Hver vill svo sem borga annarra manna skuldir? Skuldir óreiðumanna.

Menn vísuðu til neyðarréttar og ónýts regluverks, hvað varðar Icesave skuldirnar. Það væri bara óréttlátt að þurfa að greiða þessar skuldir, þrátt fyrir að regluverkið segði svo. Enda töldu menn regluverkið ónýtt. Þó var ákveðið með neyðarlögum að sumum yrði bjargað en öðrum ekki. Íslendingar skyldu tryggðir en útlendingar ekki. Hinsvegar fór það svo að erlend stjórnvöld, með breta í broddi fylkingar, beyttu lítilmagnann Ísland þvingunum í valdi aflsmunar. Skuldin skyldi greidd.

Hvað þá með gjörning þessarra sömu óreiðumanna sem felldu gengi krónunnar um helming? Þá gjörninga sem á stuttum tíma snarhækkaði skuldir íslensks almennings, hvort heldur er beint vegna gengismunarins eða gegn um hækkandi vísitöluna sem afleiðing af snarhækkandi vöruverði.

Lítilmagninn, íslenskur almenningur, hefur í allan vetur reynt að höfða til sömu réttlætiskenndar stjórnvalda og þau sjálf voru svo upptekin af þegar Icesave var annars vegar. Neyðarréttarins og ónýts regluverks. Nei, það má ekki tala um það. Rétt eins og varðandi Icesave, þykir í lagi að redda sumum en öðrum ekki. Að afskrifa milljarðaskuldir stórfyrirtækja, hægri og vinstri, þykir ekki tiltökumál. En að afskrifa eitthvað af skuldum almennings sem óreiðumennirnir sköpuðu og má því kalla þeirra skuldir. Skuldir óreiðumanna. Þeim má ekki hrófla við.

Framferði breta gagnvart íslendingum var fautalegt. Sannarlega er rétt að hér var um neyðarástand að ræða af völdum ónýts regluverks og sofandaháttar þeirra sem standa áttu vörðinn.
Hvað varðar heimilin í landinu er nákvæmlega sama um að ræða. Neyðarástand af völdum ónýts regluverks og sofandaháttar þeirra sem standa áttu vörðinn.

Hinsvegar þykir tvíeykinu Joðhönnu allt í lagi að fautast sjálf á lítilmagnanum, eigin þegnum, þótt þau lúffi fyrir þeim bresku.

Í minni orðabók kallast þetta hræsni.