Er einstæð móðir ábyrg fyrir hruninu?

Ég veit um ónefnda konu hér í bæ. Hún er einstæð móðir. Hún berst ekki mikið á og kemur manni fyrir sjónir sem ósköp ljúf og góð kona.

En er allt sem sýnist? Þegar betur er að gáð, kannski ekki.

Ég hef fyrir því heimildir að Hannes Smárason hafi verið skólabróðir hennar í MR.

Sigurjón von Icesave mun einnig hafa verið skólabróðir hennar í MR.

 

Ég hef undir höndum sönnun þess að Björgólfur Thor Björgólfsson hafi verið bekkjarbróðir hennar í Ísaksskóla.

Björgólfur er fimmti frá vinstri í efstu röð. Ónefnd er einnig á myndinni.

Hún mun vera tengd einum fyrrum valdamanni Sjálfstæðisflokksins ættartengslum.

Sem barn lék hún sér oft í húsinu að Fjölnisvegi 9, sem í dag er í eigu Hannesar Smárasonar.

Síðast en ekki síst er hún starfsmaður Landsbankans.

Hún er greinilega höfuðpaurinn og arkítektinn að hruninu.
Þarf fleiri vitnanna við? Er þetta ekki eitt stórt samsæri?

 

Er enginn að sjá þetta nema ég?

Reikningur 101

Samkvæmt frétt á Vísi, eru 4% dauðsfalla af völdum áfengisdrykkju.

Köllum þá breytu, q.

Líklega deyja x% af völdum reykinga.

Það fylgir reyndar ekki fréttinni hvernig hin 96 prósentin skipast.

Líklega deyja y% af völdum kólestrols.
Líklega deyja z% af völdum hreyfinarleysis.

ég er þá í jöfnunni x + y + z + q.

 

samkvæmt þessu eru miklar líkur til að ég hafi dáið áður en ég fæddist.

Ísleifssamningur eða torfkofabissniss?

Svo mikil hefur umræðan um Icesave verið undanfarið að á stundum hef ég fengið nóg. Líklega bara þessi eiginleiki mannskepnunnar að vilja hugsa um eitthvað annað en erfiðleikana sem hún stendur frammi fyrir.

Upplifun mín á málinu er sú að íslendingar standi frammi fyrir tveimur slæmum kostum. Séu milli steins og sleggju. Þó verðum við að velja annan kostinn, að semja eða semja ekki.

Nú höfum við samið, en samningurinn öðlast ekki gildi fyrr en Alþingi hefur lagt blessun sína yfir hann.

Ég skal ekki leggja mat á hvort samningurinn er góður eða slæmur. Fyrir liggur að það er einhver hundruða milljarða höfuðstóll. Svo deila menn um vextina. Ekki veit ég hvort 5,55% vextir teljist góðir eða slæmir í milliríkjasamningum. Hinu er þó ekki að neita að Ísland er ekki beinlínis beisið þegar kemur að lánshæfismati og það kann að skýra eitthvað. Lánshæfismat hefur áhrif á vexti.

Þó virðist mér sem hinar skiptu skoðanir fólks snúist aðallega um hvort réttlætanlegt er að semja eða ekki. Ég skil mætavel þá réttlætishugsun að skuldir sem fólk stofnaði ekki sjálft til vilji það ekki borga. Meira að segja ríkið, við allihoopa, stofnaði ekki til skuldanna heldur einhverjir gosar úti í bæ.

Því er skiljanlegt að fólk vilji ekki greiða reikninginn.

 

Ríkisstjórn(ir) Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks brölluðu margt sem ég var ósáttur við. Ég hef aldrei kosið þessa flokka, en þar sem þeir höfðu meirihluti kjósenda bak við sig voru þeir í forsvari fyrir mig líka. Tough shit. Þetta kallast lýðræði.

 

Ísland gekk í EES árið 1994. Margt hefur batnað hér síðan þá. Árið 1999 setti €vrópusambandið lög um innistæðutryggingar. Þar er tekið fram eftirlitshlutverk ríkis hvers fjármálastofnanir eiga höfuðstöðvar sínar.

„Whereas the Second Council Directive 89/646/EEC of 15 December 1989 on the coordination of laws, regulations and administrative provisions relating to the taking up and pursuit of the business of credit institutions and amending Directive 77/780/EEC (5), provides for a system for the single authorization of each credit institution and its supervision by the authorities of its home Member State, which entered into force on 1 January 1993;

Whereas a branch no longer requires authorization in any host Member State, because the single authorization is valid throughout the Community, and its solvency will be monitored by the competent authorities of its home Member State; whereas that situation justifies covering all the branches of the same credit institution set up in the Community by means of a single guarantee scheme; whereas that scheme can only be that which exists for that category of institution in the State in which that institution's head office is situated, in particular because of the link which exists between the supervision of a branch's solvency and its membership of a deposit-guarantee scheme;“

Það var skylda íslenska ríkisins að halda uppi eftirliti. Hafa auga með og sjá til að tryggingasjóðurinn gæti staðið við sitt færi allt til andskotans.

Íslenska ríkið, eða eftirlitsstofnanir þess, brást þessari skyldu sinni. Þess vegna er íslenska ríkið ábyrgt fyrir afleiðingunum.

Við erum ríkið, hvort sem okkur líkar betur eða verr. Hvernig svo sem við kusum.

 

Það verður enginn dans á rósum að kyngja þessum bita. Hins vegar, með að semja, gefum við út þau skilaboð að við viljum standa undir skyldum okkar. Erlendir fjármálamarkaðir munu standa okkur opnir, þótt lánshæfismatið standi kannski í stað. Vonandi mun okkur takast að rétta úr kútnum innan fárra ára og jafnvel ná að greiða inn á höfuðstölinn og lækka þar með vaxtakosnaðinn. Ég segi vonandi. Við höfum sjö ár. Að sjö árum liðnum gætum við hafa komið okkur í þá (betri) stöðu að við næðum að endursemja eða fá hagstæðara lán annarsstaðar til að greiða þetta upp.

Sjö ár eru langur tími. Fyrir sjö árum var ekkert góðæri á Íslandi. Ég man að árið 2002 varð vinnuveitandi minn gjaldþrota. Það var lægð í íslensku atvinnulífi. Það var hvergi vinnu að fá. Eftir rúmlega árs strögl, hvar ég stofnaði fyrirtæki ásamt fyrrum vinnufélögum og vann þar fyrir hugsjónina eina, fór ég í skóla að klára BS-inn. Þegar ég lauk honum, vorið 2004 var „góðærið“ að byrja Síðan tók við lána- og eyðslufyllerí landans næstu 3,5 ár. Ég er bara að benda á að margt getur gerst á 7 árum.

Verði samningurinn ekki samþykktur á Alþingi og ekki verður hægt að endursemja (eins og hollendingar hafa þvertekið fyrir), tekur ekki betra við. Þá mun traust á Íslandi erlendis endanlega fara í postulínið. Enginn mun vilja lána okkur. Við yrðum Kúpa norðursins.

Gætum endyrnefnt landið, Súpa. Ættum kannski að halda nafnasamkeppni, þegar og ef?

Af tvennu illu tel ég skárra að standa undir skyldunum. Semja og reyna síðar að endursemja eða endurfjármagna. Við eigum þess frekar kost að geta endursamið síðar, semjum við nú og komum okkur á rétt ról. Hinn kosturinn er að skella sér á fullu í torfkofabransann. Skyldi næsti uppgangstími íslensks byggingaiðnaðar tengjast byggingu torfkofa?

Vinstri - skattasnilld

Nú hefur Joð boðað auknar álögur á tóbak og áfengi. Allt í lagi svo sem, svona í prinsippinu. Þetta eru jú „óþarfur lúxus.“

Þó hef ég ýmsar efasemdir um gjörninginn. Á hálfu ári hafa álögur á tóbak, áfengi og eldsneyti verið hækkaðar í tvígang. Í þeim tilgangi að afla meiri tekna.

Þótt ég sé í það heila ósammála boðskapi Hannesar Hólmsteins, erum við þó sammála um eitt. Laffer kúrfuna. Hækkaðir skattar hafa áhrif á neyslu, til minnkunar. Mismikil reyndar. Á einhverjum punkti, munu of háir skattar draga úr neyslunni á þann hátt að minnkuð neyslan muni skapa minni tekjur en sem nemur skattahækkuninni. Ég get auðveldlega séð Laffer kúrfuna samsvara öðrum lögmálum, t.d. í raffræði. Örugglega má finna helling af samsvörunum víðar. Bestun, þar sem ákveðinn punktur er í hámarki. Sé farið niður- eða ofan fyrir hann lækkar útkoman.

Það virðist nefnilega vera svolítið þannig með harða vinstri menn að þeir virðast halda að neyslan breytist ekkert við breytingar á sköttum, til eða frá. Svolítið einfeldningslegur hugsunarháttur að mínu mati. Jaðrar við að vera barnslegur. Þegar aðeins er horft á eitt tiltekið atriði án þess að hugsa um jaðaráhrifin og heildarmyndina. Ég vil taka fram að ég tel mig þó meiri vinstri mann en hægri mann. Alla vega jafnaðarmann. Tel þó alla öfga slæma.

Ekki skal ég segja til um hver áhrif 30% - 40% auka skatts á tóbak og áfengi hafa á neysluna. Það verður að koma í ljós, þar sem við erum ekki að tala um 30% - 40% hækkun á þeim vörum, heldur einungis á þeim ríkisskattshluta sem myndar verðið.

 

Nú er ástandið í þjóðfélaginu ekki upp á marga froska og fyrir marga er það eini lúxusinn sem þeir geta leyft sér, að fá sér í aðra tánna af og til, þótt ekki sé nema einn kaldur með kreppugrillkjötinu og/eða að reykja. Það eru engar mílubiðraðir fyrir utan raftækja- eða leikfangabúðir. Fólk er ekki að kaupa sér nýja bíla. Utanlandsferðabransinn hefur hrunið. Fólk er, upp til hópa, ekki með fillet eða humar í matinn. Það er ekkert Innlit-Útlit dæmi í gangi þessa dagana og enginn verslar í Saltfélaginu lengur, enda það orðið að smáhorni í Pennanum. Fólk er ekki að kaupa sér harða og óþægilega mörghundruðþúsundakróna sófa lengur, bara af því þeir eiga að heita svaka fín hönnun. Margir eru ekki að kaupa neitt nema kjötfars, bjúgu og smá bjór „on the side.“ Í mesta lagi ódýr sullrauðvín með ódýru ostunum og vínberjum úr Bónusi, til hátíðabrigða.

Þó er enn til fólk sem getur leyft sér lúxusinn. Hví ekki að skattleggja hann og þar með þá sem hafa nóg?

Hví er ráðist á einu neysluvörurnar sem almúginn hefur efni á? Næst verða líklega hækkuð gjöld á kjötfarsi og bjúgum, í stað raunverulegra lúxusvara. Það er ekki verið að skattleggja lúxusinn. Hví er ekki lögum breytt á þann hátt að ekki verði bara horft á alkóhólmagn þegar áfengi er skattlagt? Fínu og dýru vínin eru ekkert endilega sterkari en „crummy“ sullið. Bara miklu bragðbetri og þar með dýrari. Varan sem þeir kaupa sem efni hafa á. Þá er ég að tala um túgþúsundavínin. Væri ekki nær að komast úr hugsunagangi fjórða áratugs tuttugustu aldar, þegar skilgeiningin um skattlagningu á áfengi var ákveðin? Það drekka nefnilega ekki allir bara til að komast í mók. Þó virðist ríkið halda það og því skattleggja eftir prósentunum. Löggjöfin sem við búum við í dag er samin í anda bannáranna og þeirrar hugsunar að sem fæstir skyldu drekka og sem minnst og helst ekkert. Hafi einhverntíman verið tími til að opna augun og horfast í augu við breytt þjóðfélag er það nú, á þrengingartímum. Það segir kannski meira en margt annað um þankagang þeirra sem stjórna að þetta sé enn eins og um 1930. Væri ekki nær að afleggja þetta alkóhóltengda gjald og búa heldur til nýtt stig virðisaukaskatts, sem væri hærra en 24,5%? Þannig bæru dýrari vínin hærri skatt, í krónum.

 

Skyldi það vera skilyrði í stjórnarskrá að stjórnmálamenn skuli ekki hugsa út fyrir kassann? Tja, eða að hugsa nokkuð yfir leitt? Maður spyr sig.

 

Það er gott að vita af vini almúgans, Joðhönnu, sem ætla að byggja upp fjármála- og bankakerfið á kostnað samfélagsins. Á kostnað fólksins. Það verður vitanlega blómlegra fjármála- og bankakerfið hér með fleira fólk á vanskilaskrá og fleiri gjaldþrota heimilum. Það sér það hver maður.

Svo er auðvitað bjútíið við þetta að vísitalan hækkar og hækkar þar með skuldir okkar allra, sem auka enn á útgjöldin og minnkar þar með kaupmáttinn, ásamt með lækkandi launum fólks og atvinnuleysi. Kaupmáttur minnkar báðum megin frá. Í lægri launum sem og í auknum útgjöldum. Hvern dreymir ekki blauta drauma yfir þeirri dásemd?

Er hún ekki yndisleg þessi verðtrygging, sem ekki má hreyfa við því það gæti styggt sérhagsmunasamtökin sem kallast lífeirissjóðir? Verðtrygginguna sem er eins og hundur sem eltir eigið skott, eða eins og tígrisdýrin í svarta Sambó, sem hlupu í hringi uns þau urðu að smjöri?

Til hamingju Joðhanna! Til hamingju með skjaldborgina!
Skjaldborgina um banka- og fjálmálalífið, sem múrar mig, Jón og Gunnu úti í freðmýrinni.

Til hamingju með að gera íslensk heimili að smjöri!

Boðar auknar álögur á áfengi og tóbak

Blogbugtracer

Alltaf „gaman“ að finna bögga.

Það gerðist í dag að þegar ég kíkti inn á blog-stjórnborðið mitt voru horfnir allir „opna“ linkar við athugasemdirnar. Þeir voru þar í morgun.

Ég sendi umsjónarmönnum bloggsins póst þar sem ég spurði hvort mitt blogg hefði fengið kveisu eða allur bloggheimur. Hef ekki fengið svar ennþá.

Þegar ég kom heim, undir kvöld, var ástandið eins, svo ekki tengdist þetta vafranum á vinnutölvunni.

Þegar líða tók á kvöld settist ég við tölvuna og vafraði um bloggheima. Þetta pirraði mig ekki mikið, en oggopínu. Vildi vita hvað ylli. Sá að aðrir áttu ekki í vandræðum með að kommenta á sín blogg og ég geri fastlega ráð fyrir að flestir noti einmitt þessa „opna“ linka til að fara beint in á viðkomandi blogg sín til að svara.

Svo vaknaði í mér lítill Sjérlákur Hólmur.

Ég vissi u.þ.b. hvenær þetta gerðist. Með ca klukkutíma vikmörkum og upp kom grunur um að eitt ákveðið komment ylli þessu. Eitthvað í html kóða þess sem færi svona með stjórnborðið. Þar sem örfá komment komu inn í dag var ekki erfitt að finna aðila með stöðu grunaðs.

Ég fór í færslulistann minn og fann einhverja gamla færslu sem enn var hægt að kommenta við. Setti sjálfur inn eins mörg „dummy“ komment og þurfti til að hið grunaða komment hyrfi af listanum í stjórnborðinu og voila!

Nú hef ég tekið þrjú „snapshot“ sem sýna þetta, ásamt afriti af kóða síðunnar (html source) meðan þetta var í ólagi.

Ætla að gefa bloggyfirvaldinu færi á að svara póstinum mínum og þá mun ég færa þeim niðurstöðurnar, svo þeir geti gert tilhlýðandi ráðstafanir og lagfæringar hjá sér.

Öll viljum við, jú, gera bloggið betra.

Ef ekki, birti ég það bara hér síðar.

Súr íslensk lög

Ég rakst á frétt á Vísi, um eignahaldsfélög auðmanna utan um íbúðarhús sín. Þar er tekið dæmið af Hannesi Smárasyni.

Þessi málsgrein fékk mig þó til að staldra við:

„Ef lánið gjaldfellur þá er ekki hægt að elta eignarhaldsfélagið umfram veð - eins og hægt er með einstaklinga.“

Hvurslags þjóðfélag er þetta orðið?

Það er ekki nóg með að hlutafélög hafi lægri skattbyrðar en almúginn, heldur hafa þau skjól umfram alþýðuna þegar kemur að vanskilum og gjaldþrotum.

Mér þætti fróðlegt að vita hvort til standi hjá Joðhönnu að laga þetta. Þeim sem er svo umhugað um alþýðufólkið.

Þá er Mikki refur allur

Hann var löngum umdeildur, hann Michael Jackson. Hann þótti pínu klikk, en þannig er það oft með mikla snillinga að þeir þykja oft skrýtnir.

Refur, segi ég. Vissulega var Mikki refur. Þó er það meint á jákvæðan hátt. Hann átti söluhæstu plötu allra tíma og gerði ófá gullkornin ógleymanleg.

Ég hef aldrei verið sérstakur aðdáandi hans, þótt ég hafi gaman að mörgum laga hans. Þó var fregnin um ótímabært andlát hans sláandi. Það hefði verið gaman að sjá og heyra af kombakkinu hans sem stóð fyrir dyrum í sumar.

„The king of pop“ er allur. Hann mun þó lifa í gegn um lögin sín. Rétt eins og „the king of rock.“

Elvis lifir.
Jackson Lifir.

Kreppunni er reddað

Dreifum þessu um heimsbyggðina og hún mun taka undir með Óla og Dabba. Húrra! Húrra! Húrra! Húrra!

Áfram Ísland!

Rafrænar kosningar

Var að horfa á umræðu á alþingi íslendinga um rafrænar kosningar.

Hví kynna menn sér ekki málin áður en þeir gaspra um hve rafrænar kosningar eru óöruggar?

Skoðum málið. Hvenig hafa rafrænar kosningar gengið í Finnlandi, með chip-kortum?

Rafrænar kosningar verða aldrei öruggari en eftirlitsstofnaninarnar. Það er enginn að tala um að þetta verði bara eins og ísbúð. Engar eftirlitsstofnanir.

með rafrænum skilríkjum hefur þetta einmitt gengið betur. Hægt er að að aftengja alveg kjósndann frá talningabatteríinu með lyklapólisíu. þó byggir það kerfi á trausti. einhver þarf að skrifa undir lykilinn, en það má setja sveitarfélög þar sem millilið, til að slíta á tengsl lykils við atkvæði.

Eins má hugsa sér að gefnir verðu út þúsundir public lykla og að hver maður noti sinn lykil til að brengla sitt atkvæði. Líkurnar á að að annar viti hver lykillinni er eru hverfandi. Því eru líkurnar að einhver nái að finna út þann lykil sem ég nota hverfandi.

Kannski ákveðinn hópur fólks sem hefur sama public lykil. Eru þá aftur komin í chip-korta pælinguna þó hver og einn hafi sit eigið PIN.

 

Hví er ekki neinn á þingi sem hefur að minnsta kosti lesið bók um cryptógrafóu? Svo ætla þessir menn að ákveða um rafrænar kosningar!

Svo er til eitthvað sem kallast rafræn umslög og ég ætla ekki að fara í djúpt, þar eð ég hef ekki kynnt mér það náið, en skilst að virknin sé svipuð og með umslög utankjörstaðaatkvæða. Nema bara rafrænt. En byggist eigi síður á rafrænum lyklum.

Æs seif

Ég hef ekki komist hjá umræðunni um IceSave, frekar en aðrir landsmenn.

Ég verð að segja að samningurinn er í raun nauðasamningur og færir mér óbragð í munn. Hins vegar hef ég velt fyrir mér hvort hann sé réttlátur eða ranglátur.

Ég get fallist á að hann er ranglátur að því leiti að Ísland verður í djúpum skít að borga þetta. Þeir sem helst eru á móti samningnum segja hann gerðann undir kúgunum.

Kannski er eitthvað til í því. Ég vildi sjá samninginn endurskoðaðann.

Ég er sammála túlkun Gauta B. Eggertssonar á ESB-lagaákvæðum frá 1999 um tryggingasjóði innlána. Hvar segir að ríki skuli halda sjóð til að tryggja lágmarksinnistæður? Ekki bara að koma á fót einhverjum tryggingasjóði, heldur verði hann að standast lágmarks skuldbindingar.

Það er ógeðslega súrt að standa frammi fyrir þessum IceSave samningum, eftir Sigurjón & Co, sem nú væntanlega þurfa ekki að hafa áhyggjur af öðru en hvort þeir eigi hreinar naríur frá degi til dags. Alla vega er enginn að sækja þá til saka. Væri ekki ráð að kjöldraga þetta lið?

Menn segja gjarnan; Látum reyna á lögin. Við eigum ekki að þurfa að borga þetta.

Í mínum huga er staðreyndin þó sú að ríkisstjórn Geirs H. Haarde skeit langt upp fyrir axlir þegar hún setti neyðarlögin. Lög sem tryggja íslenskum innistæðueigendum rétt umfram útlenda, sem er í andstöðu við reglur EES og ESB. Því sé tómt mál að tala um að fara lagalegu leiðina. Ísland hefur þegar brotið þær reglur. Með neyðarlögunum höfum við nú þegar neytt neyðarréttar okkar, að tryggja íslendinga umfram útlendinga. Hollendingar og Bretar virðast gúddera það að mestu. Við eigum engan framhalds neyðarrétt.

Íslendingar hafa, því miður, málað sig út í horn og verða nú að súpa af því seyðið.

Í fljótfærni settu menn neyðarlög sem brutu gegn EES samkomulaginu og því hafa menn komið okkur í þá stöðu sem við nú erum í.

Ég er duglegur við að dissa Joð, en í þessu máli á hann enga sök. Hann gerir sér grein fyrir stöðunni og að eina leiðin út er að semja. Já, svei mér þá. Joð fær plús í kladdann frá mér.

Ömurleg samningsaðstaða en þannig er bara staðan, sem við komum okkur sjálf í. Best að kyngja því sem fyrst og reyna að gera gott úr því.