Ísleifssamningur eða torfkofabissniss?

Svo mikil hefur umræðan um Icesave verið undanfarið að á stundum hef ég fengið nóg. Líklega bara þessi eiginleiki mannskepnunnar að vilja hugsa um eitthvað annað en erfiðleikana sem hún stendur frammi fyrir.

Upplifun mín á málinu er sú að íslendingar standi frammi fyrir tveimur slæmum kostum. Séu milli steins og sleggju. Þó verðum við að velja annan kostinn, að semja eða semja ekki.

Nú höfum við samið, en samningurinn öðlast ekki gildi fyrr en Alþingi hefur lagt blessun sína yfir hann.

Ég skal ekki leggja mat á hvort samningurinn er góður eða slæmur. Fyrir liggur að það er einhver hundruða milljarða höfuðstóll. Svo deila menn um vextina. Ekki veit ég hvort 5,55% vextir teljist góðir eða slæmir í milliríkjasamningum. Hinu er þó ekki að neita að Ísland er ekki beinlínis beisið þegar kemur að lánshæfismati og það kann að skýra eitthvað. Lánshæfismat hefur áhrif á vexti.

Þó virðist mér sem hinar skiptu skoðanir fólks snúist aðallega um hvort réttlætanlegt er að semja eða ekki. Ég skil mætavel þá réttlætishugsun að skuldir sem fólk stofnaði ekki sjálft til vilji það ekki borga. Meira að segja ríkið, við allihoopa, stofnaði ekki til skuldanna heldur einhverjir gosar úti í bæ.

Því er skiljanlegt að fólk vilji ekki greiða reikninginn.

 

Ríkisstjórn(ir) Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks brölluðu margt sem ég var ósáttur við. Ég hef aldrei kosið þessa flokka, en þar sem þeir höfðu meirihluti kjósenda bak við sig voru þeir í forsvari fyrir mig líka. Tough shit. Þetta kallast lýðræði.

 

Ísland gekk í EES árið 1994. Margt hefur batnað hér síðan þá. Árið 1999 setti €vrópusambandið lög um innistæðutryggingar. Þar er tekið fram eftirlitshlutverk ríkis hvers fjármálastofnanir eiga höfuðstöðvar sínar.

„Whereas the Second Council Directive 89/646/EEC of 15 December 1989 on the coordination of laws, regulations and administrative provisions relating to the taking up and pursuit of the business of credit institutions and amending Directive 77/780/EEC (5), provides for a system for the single authorization of each credit institution and its supervision by the authorities of its home Member State, which entered into force on 1 January 1993;

Whereas a branch no longer requires authorization in any host Member State, because the single authorization is valid throughout the Community, and its solvency will be monitored by the competent authorities of its home Member State; whereas that situation justifies covering all the branches of the same credit institution set up in the Community by means of a single guarantee scheme; whereas that scheme can only be that which exists for that category of institution in the State in which that institution's head office is situated, in particular because of the link which exists between the supervision of a branch's solvency and its membership of a deposit-guarantee scheme;“

Það var skylda íslenska ríkisins að halda uppi eftirliti. Hafa auga með og sjá til að tryggingasjóðurinn gæti staðið við sitt færi allt til andskotans.

Íslenska ríkið, eða eftirlitsstofnanir þess, brást þessari skyldu sinni. Þess vegna er íslenska ríkið ábyrgt fyrir afleiðingunum.

Við erum ríkið, hvort sem okkur líkar betur eða verr. Hvernig svo sem við kusum.

 

Það verður enginn dans á rósum að kyngja þessum bita. Hins vegar, með að semja, gefum við út þau skilaboð að við viljum standa undir skyldum okkar. Erlendir fjármálamarkaðir munu standa okkur opnir, þótt lánshæfismatið standi kannski í stað. Vonandi mun okkur takast að rétta úr kútnum innan fárra ára og jafnvel ná að greiða inn á höfuðstölinn og lækka þar með vaxtakosnaðinn. Ég segi vonandi. Við höfum sjö ár. Að sjö árum liðnum gætum við hafa komið okkur í þá (betri) stöðu að við næðum að endursemja eða fá hagstæðara lán annarsstaðar til að greiða þetta upp.

Sjö ár eru langur tími. Fyrir sjö árum var ekkert góðæri á Íslandi. Ég man að árið 2002 varð vinnuveitandi minn gjaldþrota. Það var lægð í íslensku atvinnulífi. Það var hvergi vinnu að fá. Eftir rúmlega árs strögl, hvar ég stofnaði fyrirtæki ásamt fyrrum vinnufélögum og vann þar fyrir hugsjónina eina, fór ég í skóla að klára BS-inn. Þegar ég lauk honum, vorið 2004 var „góðærið“ að byrja Síðan tók við lána- og eyðslufyllerí landans næstu 3,5 ár. Ég er bara að benda á að margt getur gerst á 7 árum.

Verði samningurinn ekki samþykktur á Alþingi og ekki verður hægt að endursemja (eins og hollendingar hafa þvertekið fyrir), tekur ekki betra við. Þá mun traust á Íslandi erlendis endanlega fara í postulínið. Enginn mun vilja lána okkur. Við yrðum Kúpa norðursins.

Gætum endyrnefnt landið, Súpa. Ættum kannski að halda nafnasamkeppni, þegar og ef?

Af tvennu illu tel ég skárra að standa undir skyldunum. Semja og reyna síðar að endursemja eða endurfjármagna. Við eigum þess frekar kost að geta endursamið síðar, semjum við nú og komum okkur á rétt ról. Hinn kosturinn er að skella sér á fullu í torfkofabransann. Skyldi næsti uppgangstími íslensks byggingaiðnaðar tengjast byggingu torfkofa?

Athugasemdir

[Brjánn Guðjónsson, 29.6.2009 kl. 02:18]

tekið skal fram að undirstrikanirnar í tilvitnuninni eru frá mér komnar.

[fellatio, 29.6.2009 kl. 09:40]

Torfkofar eru fallegir.