Hringrás blaðamennskunnar

Tveir eru þeir vefir sem mér gefur fundist skrítið að lesa. AMX og T24. Orðfærið hefur mér löngum þótt sérstakt og oft hef ég séð fyrir mér skotgrafir við lesturinn.

Forsvarsmaður T24 ku vera maður að nafni Óli Björn Kárason. Oft hef ég heyrt sama nafn nefnt í umræðu um AMX. Veit þó ekki hvað til er í því. Þó er ritstíllinn beggja vefja ekki ósvipaður.

Ég hef velt fyrir mér hvar ég hafi áður lesið greinar í sama stíl. Í dag fattaði ég hvar.

Ég áttaði mig á að þessi sami stíll var í hávegum hafður fyrir tæpri öld, í skotgrafahernaði alþýðunnar og auðvaldsins.Stíll uppnefna og níðs.

Hér er dæmi úr Alþýðublaðinu, þ. 29. nóvember 1918:

Eins er eðlilegt að auðvaldið, sem með stórum kostnaði heldur Einar Arnórsson til þess að skrifa í Mgbl., ætlist til þess af honum, að hann geri það sem vænst var af honum; en ætli að Einar fari ekki lengra en þeir bjuggust við, þegar hann fer svo langt, að neita því, að auðvaldið sé til, auðvaldið, sem allir vita að hefir keypt Morgunblaðið, og hefir lagt því til 250 þús. kr. (milljónarfjórðung), ráðið til blaðsins E, A. fyrir mikið hærri laun en ráðherrar hafa o.s.. frv. Og þetta alt í þeim tilgangi, að vinna á móti alþýðuhreyflngnnni, því, að sá er tilgangurinn vita allir. Já, ætli húsbændum hans Einars finnist hann ekki vera helzt til duglegur, ganga helzt til langt. Ætli engum þeirra hafi orðið á að raula fyrir munni sér:

„Bósi, geltu, Bósi minn,
en bíttu ekki, hundur“

 

Þetta er nákvæmlega sami ritstíllinn og á AMX og T24 hvar pólitískum andstæðingum er fundið allt til foráttu án þess að rökstuðningur liggi að baki, heldur tilfinningar einar.

Merkilegast þykir mér þó að Óli Björn og félagar hafi valið sér ritstíl sósíalista (kommúnista) fortíðarinnar. Kannski þeir séu svona miklir hægri menn að þeir séu komnir hringinn.

 

Maður spyr sig.